Ποιος συγγραφέας-διανοούμενος δε θα ‘θελε για μια στιγμή έστω να συνομιλήσει με τα πρότυπά του;...Να δει από κοντά τους μεγάλους «μύθους», να τους αγγίξει, να νιώσει λίγη από την αύρα που σκορπούσαν γύρω τους;...
Προικισμένος με μια γνήσια χιουμοριστική φλέβα, ο Γούντι Άλεν δεν αντιμετωπίζει μόνο με δέος αυτούς τους γίγαντες του πνεύματος, μα εν μέρει τους απομυθοποιεί καθιστώντας τους προσιτούς, οικείους και γυμνούς από τη λάμψη τους σ' εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς...
Με τη νοσταλγία να του αποκαλύπτει τα μυστικά μονοπάτια που οδηγούν στο θαύμα, ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης αφήνεται να παρασυρθεί από τη μαγεία του Παρισιού, που μπορεί να απεικονίζεται νεκρή σ’ ένα καρτ-ποστάλ μα παίρνει ζωντάνια υπό το σκηνοθετικό του βλέμμα...
Για το Γούντι Άλεν, συλλέκτη σπάνιων αισθήσεων, το σημερινό Παρίσι αξίζει όχι για τη βόλτα στις βιτρίνες των μαγαζιών του, ούτε για τις άψυχες ξεναγήσεις στα τουριστικά του μνημεία, ούτε καν για την περίφημη γαλλική κουζίνα που απολαμβάνεις στα σύγχρονα πολυτελή εστιατόρια ή τις χοροεσπερίδες στα σαλόνια της σημερινής μεγαλοαστικής τάξης, αλλά κυρίως για την αίγλη του παρελθόντος του, για την πνευματική ακτινοβολία που σκορπούσε πριν από χρόνια, για την πολιτιστική κληρονομιά που άφησαν ένα σωρό καλλιτέχνες και διανοούμενοι που πέρασαν από αυτό, για την ερωτική-μαγική διάσταση που αποκτά μεσάνυχτα, όταν οι πύλες του χρόνου ανοίγουν για να σε καταπιεί το όνειρο...
Αν για τη Σταχτοπούτα τ' όνειρο διαλυόταν τα μεσάνυχτα, για το Γούντι το παραμύθι -κι η αληθινή ζωή-ξεκινούνε τότε...
Ο κινηματογράφος μετατρέπεται σε μια κλειδαρότρυπα που επιτρέπει την απόλαυση χαμένων για πάντα ηδονών και το Παρίσι, στην ταινία αυτού του ιδιοφυούς σκηνοθέτη, λειτουργεί σαν μια φωτεινή τρύπα του χρόνου που απορροφά όλη την ασχήμια του παρόντος για να σε παραδώσει ολοκαίνουργιο στην εποχή που σου ορίστηκε να ζήσεις.
Η σεναριακή συγγένεια της ταινίας με μια προηγούμενη ταινία του, το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου, ολοφάνερη...
Η τάση για εξιδανίκευση του παρελθόντος, ισχυρή κυρίως στους ρομαντικούς, μαζί με το ξελόγιασμα των αισθήσεων που προκαλεί, φανερώνει κάποτε τη γενναιοδωρία της καθώς σ’ εμπλουτίζει σε όνειρο για ν’ αποφασίσεις τελικά αν θες να ζεις όπως να ‘ναι ή σύμφωνα με αυτό που είσαι...
Μια βόλτα κάτω από τη βροχή του Παρισιού, μας λέει ο σκηνοθέτης, μπορεί να σε συμφιλιώσει με το παρόν και να βιώσεις τ’ όνειρο μέσα στην πραγματικότητα...όταν το μαγικό ραβδάκι που σε ακουμπά, είναι ο έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου