Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Άχου, Νταλάρα μου...



Συμφωνείτε με τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα;


Απόλυτα. Εχει μια υγεία αυτό. Μαζί με το χάος και τα ευτράπελα, αυτό το «δεν αντέχουμε άλλο, κάντε κάτι» είναι το κέρδος. Και είναι σημαντικό που υπάρχει ακόμα τόση ανοχή...
Κι ας λένε κάποιοι, δικαιολογημένα ίσως, ότι δεν υπάρχει ένα συγκροτημένο πολιτικό αίτημα. Ναι. Θα σας ρωτήσω όμως εγώ το άλλο.Υπάρχει κόμμα σήμερα, ακόμα και της Αριστεράς, που να έχει ένα συγκεκριμένο πολιτικό αίτημα, ένα άνοιγμα και βήμα προς τα μπρος για μια νέα ιδεολογία;Τότε πώς το ζητάνε αυτό απ’ τον κόσμο;
Γιατί την υγεία της πλατείας θα προσπαθήσουν να την καπηλευτούν όλοι. Η πλατεία είναι υπολογίσιμη. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να την αγνοήσει και κανείς δεν μπορεί να την προσεταιριστεί!

Εσείς κατεβήκατε. Το σκεφτήκατε έστω;

Οχι, δεν κατέβηκα. Ελειπα όλο αυτό το διάστημα, αλλά κι εδώ να ήμουν, δεν νομίζω ότι θα κατέβαινα. Εγώ τα ‘χω πληρώσει τα ένσημά μου στις πορείες και τις διαμαρτυρίες, εδώ και χρόνια, είναι γνωστά αυτά. Αλλωστε εγώ έχω βήμα αν θέλω να μιλήσω – και μιλάω. Ας αφήσουμε χώρο να μιλήσουν και οι άλλοι.

Αν κατέβαινε η κόρη σας, τι θα της λέγατε;

Καλά κάνει. Η πλατεία είναι και σχολείο.Τα παιδιά αυτής της γενιάς έχουν μεγαλώσει, καλώς ή κακώς, υπερπροστατευμένα. Ηταν η εποχή τέτοια, δεν φταίνε αυτά – καιρός είναι να πάρουν είδηση τι γίνεται. Το δικό τους αύριο παίζεται.

Και το Μεσοπρόθεσμο;

Δεν έπρεπε να είχαμε φτάσει ώς εδώ.Απαξ όμως και φτάσαμε και ανέλαβε– προς τιμήν του – ο Παπανδρέου την ευθύνη, τώρα κάθε μέρα που περνάει μετράει για χρόνος. Αν μη τι άλλο, αυτή τη φορά μπήκαμε σε μια διαδικασία μεγάλων αλλαγών, επικίνδυνων αλλαγών.
Δεν νομίζω ότι θα γινόταν να τις επιχειρήσει κάποιος άλλος... Και δοκιμάζονται οι αντοχές μας από το θράσος ορισμένων που θυμούνται τώρα την ΠΑΤΡΙΔΑ χωρίς ίχνος φιλότιμου. Ελπίζω να λειτουργήσει η μνήμη του κόσμου όταν έρθει η ώρα της κρίσης.

Αν ερχόταν κάποιος που έχει χάσει τη δουλειά του και σας έλεγε «καλά τα λέτε, κ. Νταλάρα, αλλά εσείς μένετε στη Φιλοθέη»...

Αν ερχόταν, το πρώτο που θα του έλεγα είναι να είμαστε σοβαροί. Τι σχέση έχει η Φιλοθέη με τη δουλειά του; Το δεύτερο, θα του έλεγα ότι έχω χάσει κι εγώ τη δική μου δουλειά. Είναι γεγονός ότι η δουλειά μου, έτσι όπως την ξέρατε, δεν υπάρχει πια.Τρίτο, το να μένω στο σπίτι μου στη Φιλοθέη είναι επιλογή μου.Δεν μου το άφησε ο μπαμπάς μου κληρονομιά, δεν το έκλεψα,δούλεψα, το αγόρασα, δάνειο δεν πήρα. Κι αν μένω τώρα στη Φιλοθέη, το Χαϊδάρι, ο Βύρωνας, το Μπραχάμι και η Κοκκινιά μού κλείνουν ακόμα το μάτι. Επίσης θα του έλεγα ότι δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς να βελτιώσει τη ζωή του.Αυτή η εμφυλιακή λογική δεν βγάζει πουθενά. Το θέμα είναι να καταρριφθούν οι ανισότητες, να μπορούμε όλοι να έχουμε Φιλοθέες. Αν ερχόταν, θα του έλεγα επίσης ότι τίποτε απ’ αυτά που έχουμε και εγώ και εκείνος δεν είναι δικά μας, γιατί δεν μπορούμε να τα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας. Τέλος, θα του έλεγα ότι ό,τι έχω το έχω γιατί μου το δίνουν οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και κάνω ό,τι μπορώ για να τους το επιστρέψω, όπως η συναυλία στις 12 Ιουλίου στο Βεάκειο. Η ιστορία μου όλη είναι εκεί – και εδώ – μέσα από τους δίσκους μου, τις δουλειές μου, τις επιλογές μου...

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στη Χάρη Ποντίδα, εφημ. ΝΕΑ 6/7/2011

Και για να μην ξεχνιόμαστε:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου