"Ο Αττίκ παντρεύτηκε τρεις φορές κι αγάπησε με πάθος τις γυναίκες του. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε λίγο μετά το θάνατο του μονάκριβου παιδιού τους.
Η δεύτερη ήταν η εντυπωσιακή ηθοποιός Μαρίκα Φιλιππίδου (μητέρα της Μελίνας Μερκούρη από τον επόμενο γάμο της), η οποία εγκατέλειψε τον Αττίκ για χάρη του πατέρα της Μελίνας. Η τρίτη ήταν μια Ρωσίδα ονόματι Σούρα. Η πολυτάραχη συναισθηματική ζωή του Αττίκ, ζωγραφίζεται έντονα από τη μουσική παλέτα της ευαίσθητης ψυχής του.
Θα σταθώ για λίγο στη Μαρίκα Φιλιππίδου και θα αναφέρω ένα περιστατικό, όπως το διηγήθηκε ο Αλέκος Σακελάριος, το οποίο αποδεικνύει τη μουσική ευφυΐα και τη στιχουργική δεινότητα κι ευαισθησία του Αττίκ. Ο Αττίκ λοιπόν, είχε γράψει ένα εκπληκτικό τραγούδι για τη δεύτερη γυναίκα του, τη πανέμορφη Μαρίκα Φιλιππίδου.
Το καταπληκτικό αυτό βαλσάκι είχε τίτλο "Είδα Μάτια" και γρήγορα αγαπήθηκε από τον κόσμο κι έγινε μεγάλη επιτυχία.
Κάποιο βράδυ, αφότου ο Αττίκ είχε χωρίσει, έρχεται η Μαρίκα με τον δεύτερο άντρα της στη μάντρα που έπαιζε ο Αττίκ και κάθονται στις πρώτες θέσεις. Ο κόσμος που αντιλήφθηκε ποιοι ήρθαν στην Μάντρα, αφού ξεπέρασε την αρχική του αμηχανία και θέλοντας να πειράξει τον Αττίκ, άρχισε να φωνάζει ρυθμικά "Είδα Μάτια" – "Είδα Μάτια", απαιτώντας από τον Αττίκ να τους παίξει το αγαπημένο τους σουξέ. Ο Αττίκ αφού σηκώθηκε πικραμένος από το πιάνο του, αποσύρθηκε στα καμαρίνια για 10 λεπτά και επέστρεψε, αφού είχε ήδη συνθέσει μουσικά και στιχουργικά ένα καταπληκτικό κομμάτι , μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το κομμάτι αυτό είχε τίτλο "Ζητάτε Να Σας Πω", έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία.
Το παραθέτω, για να διαπιστώσετε τον μοναδικό τρόπο, με τον οποίο η στιχουργική πένα του μεγάλου αυτού δημιουργού, περιγράφει συγκλονιστικά την ψυχική ένταση που βίωσε ο Αττίκ εκείνη τη στιγμή. Έχετε υπόψη πως αυτούς τους στίχους μαζί με τη μουσική, σκάρωσε ο Αττίκ μέσα σε 10 λεπτά.
Ζητάτε να σας πω,
τον πρώτο μου σκοπό,
τα περασμένα μου γινάτια,
ζητάτε "Είδα Μάτια",
με σχίζετε κομμάτια.
Σε μια παλιά πληγή,
που ακόμα αιμορραγεί,
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι,
αφού ο καθένας ξέρει,
τι πόνο θα μου φέρει.
Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις.
Στο γλέντι σας αυτό
δε θα' τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ' ένα τέτοιο τραγουδάκι.
Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια...
Γιατί βαρυγκομείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ' αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ' τη φύση
καρδιά για ν' αγαπήσει...
Αχ, δεν είν' οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες
Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι...
Ο Αττίκ συχνά συνομιλούσε με το κοινό του κι αντάλλασσε πειράγματα. Οι χρονογράφοι της εποχής είχαν συχνά την ευκαιρία να μεταφέρουν στις εφημερίδες τους τα πανέξυπνα στιχάκια που σκάρωνε στη στιγμή ο Αττίκ, ανάλογα με την επικαιρότητα της εποχής και τις αντιδράσεις του κοινού του.
Τα τραγούδια του Αττίκ, προϊόντα μιας πολυτάραχης ζωής, ξεχειλίζουν από ένα έντονο συναισθηματισμό κι εκφράζουν την αγάπη και το ρομαντισμό μιας υπερευαίσθητης ψυχής, που τελικά δεν άντεξε στην πίεση.
Στις 29 Αυγούστου του 1944, ενώ ο Αττίκ βάδιζε στο πεζοδρόμιο, σκόνταψε κατά λάθος σ’ ένα Γερμανό στρατιώτη. Εκείνος ο αχρείος, έγινε θηρίο ανήμερο κι άρχισε να χτυπάει ανελέητα το μικρόσωμο Αττίκ. Αυτό ήταν το τελευταίο άχυρο για την καταπονεμένη καρδιά του Αττίκ. Κάθε βράδυ έπαιρνε για να κοιμηθεί μια μικρή δόση ηρεμιστικού Βερονάλ. Εκείνο το βράδυ αύξησε τη δόση του...και δεν ξύπνησε ποτέ πια.
(πηγή:http://www.mygreek.fm/el/biography/Attik)Υπέροχο το τραγούδι του Νότη Μαυρουδή σε στίχους Ηλία Κατσούλη για τον Αττίκ.
Ερμηνεύει η Μόρφω Τσαϊρέλη.
Την ώρα που περνούσε τ' οργανάκι
κι ο δρόμος πήρε να μελαγχολεί
θυμήθηκα αυτό το τραγουδάκι
που άρεσε στη μάνα μου πολύ
Θυμήθηκα κι αυτόν που το 'χει γράψει
σαν μια σκιά του χρόνου μακρινή
τον έλεγαν Αττίκ και είχε κλάψει
κι ας γέλαγε επάνω στη σκηνή
Στη Μάντρα του με παν του νου τα βήματα
κι ακούω μπράβο και χειροκροτήματα
Αθήνα του τριάντα καραβάκι
βουλιάζει σε αυλές με γιασεμιά
Δανάη, Κάκια Μένδρη, Ποζελάκι
και μάτια που την κάναν τη ζημιά
Δυο μάτια που η νύχτα τα 'χει φέρει
και του ζητάν γι αυτά να ξαναπεί
πληγή π' αγγίζει δεύτερο μαχαίρι
πεθαίνει από πόνο και ντροπή
Μα ξαφνικά αλλάζει ο νους μου βήματα
και σβήνουν χρόνια και χειροκροτήματα
* Κι ένα άγνωστο τραγούδι του Αττίκ σε πρώτη εκτέλεση στο Άλμπουμ της Χρυσούλας Στεφανάκη με τίτλο "Για μια γυναίκα" που κυκλοφόρησε από την PROTASIS MUSIC τον Δεκέμβριο του 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου