Κωστή Παλαμά, Σήμερα τα λούλουδα

Σήμερα τα λούλουδα όλη μέρα
μεσ’ στον κήπο μου χαμογελούσαν·
σα να με φωνάζανε πατέρα,
και τα χέρια σα να μου φιλούσαν.

Σήμερα δεν είναι σαν και πάντα·
λούλουδα, χορτάρια, μιλημένα,
όλα, από το ρόδο ως τη λεβάντα
την ιδέα μου βλέπουν, όχι εμένα,

την ιδέα μου. Δέρνεται η ζωή μου
μέσα στους ανθρώπους και ξεπέφτει,
άπονοι είν’ οι ξένοι, κι οι ακριβοί μου
μ’ είπανε παράνομο και ψεύτη.

Η ζωή μου μέσα στους ανθρώπους
γερασμένο λείψανο και τρίμμα,
σβύνει στους καιρούς και ζη στους τόπους
σάμπως παραπάτημα και κρίμα.

Ρώτημα η ζωή μου και τρεμούλα,
κέρωμα και σκέβρωμα η θωριά μου.
Μόνο εσύ πας κι έρχεσαι, νυφούλα
λευκοφόρα, ιδέα μου, καρδιά μου!

Σήμερα και ποιος θα το πιστέψη;
τα λουλούδια κλαίγανε μαζί μου.
Τα λουλούδια είν' από σκέψη,
από μοσκοβόλημα η ψυχή μου.

Κι από τα πεντασύλλαβα :

πάθος και λυώνει
καημός και ζη
κάτι μαζί
φιλί και χιόνι.
Τα γιασεμιά,
λιγοθυμιά!



* Όσο ... ξεπερασμένα είναι τα λουλούδια, άλλο τόσο ξεπερασμένος είναι κι ο Παλαμάς.