Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Αναστάσιος Δρίβας, Μια δέσμη αχτίδες στο νερό

*
Ήρθε το βράδι
το φονικό παραπέτασμα
το μελάνι της νύχτας
τι έχεις να πεις.

*
Συγκλονισμένοι μα ωστόσο αγέρωχοι
με τη λεπίδα βυθισμένη στην απτόητη καρδιά
ερημικοί αλλά πάντα χαρούμενοι
καθώς κι αυτό το ερωτικό, παλλόμενο, ολοφώτεινο καναρίνι
βυθισμένο, αιώνιο, στο τροπικό κελάηδημά του.

*
Η τυφλή ώρα σταματημένη στο καμπαναριό ησυχάζει
κωδονοκρούστης ο άνεμος φυγαδεύει κάθε ολέθρια μνήμη
το παρελθόν ενταφιάζεται
θα πεθάνει το γεροντάκι η ζητιάνα του νεκροταφείου τα ρικνά πολυσύλλαβα
θα περάσουν σ' άλλα χείλη
με το κρασί της επικήδειας μπουκάλας θα μεθύσουν οι ποιηταί
με νεκρολούλουδα της άνοιξης θα στολίσουν το καρώ τραπεζομάντηλο της ταβέρνας
θα πενθήσουν με χαμηλόφωνα κεράκια που θα φωτίσουν τους πιο εγκάρδιους στίχους.

*
Έξω βουβή σπαραχτική βροχή
παράλυτο γεροντικό σκοτάδι-
ρίξε όσα κόκαλα σου μείναν στη φωτιά
κι αυτό το πένθιμο ελεεινό κρανίο.

*
Το κρεβάτι δε χωράει τα σώματα
παραδομένα σώματα γυμνά στην ηδονή
ανάβουν οι τοίχοι τα σεντόνια η οροφή
η κόκκινη φλόγα τα στραβώνει.
Κυματισμοί πιο ριγηλοί πιο σύγκορμοι
δοξαριές λυγμικές
η ορχήστρα των άστρων κατεβασμένη στον πυθμένα.
Ηδονεμένο σύννεφο, ερωτικό, πρωτόπλαστο
ραντίζει τα εξαγνισμένα σώματα
κενό ουράνιο μεγάλο κενό.
Στο δωμάτιο η βρώμικη κουρτίνα
τα βρώμικα δόντια
ο ύπνος
η δροσιά μιας απαλόδερμης νύχτας.

*
Ποιος είναι ο ερωτεμένος
η φωνή η ανώτερη που ριγεί σαν τη θάλασσα
το αχτινοβόλημα το μεσημέρι στο σταχτί πέλαγος
η ανεμότρατα με τα πανιά της ξεφτυσμένα
οι ανθοί της άνοιξης η μυρωμένη ανάσα
το στήθος ο αφρός των μαστών
ηδονή αγίασμα.

Αντιγραφή από το περ. ΤΑ ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 1937(κράτησα την ορθογραφία του περιοδικού)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου