Γιώργου Μπλάνα

*

Συγχώρεσέ τους, πορφυρέ, με τη μεγάλη δύση των βουνών σου.
Νεκρώνονται κατάσπλαχνα, όταν χυμούν σε σπλάχνα άλλων.
Γυρίζουν από τη σφαγή, να ξαποστάσουν νικητές τον όλεθρό τους.
Καθένας ζει πολλούς νεκρούς, για να μη θάψει το νεκρό του.

Συγχώρεσέ τους, δροσερέ, με το βαθύ γαλάζιο των νερών σου.
Ξεσχίζονται κατάσαρκα, όταν χυμούν στις σάρκες άλλων.
Γυρίζουν από τη σφαγή, για να σαπίσουν παρατημένοι στα πεδία των ονείρων.
Καθένας ξενυχτάει πολλούς νεκρούς, για να μην κλάψει το νεκρό του.

Συγχώρεσέ τους, ανθηρέ, με το μεγάλο ίσκιο των δασών σου.
Από τη μάχη των εμπόρων, κανείς δε βγαίνει ζωντανός.
Νεκρό το θύμα και ο θύτης δυο ζωντανές φορές νεκρός.

*
Πέφτουν, βυθίζονται, αποχωρούν,
ψάχνουν μες στο σκοτάδι
ένα δέντρο να χάσουν τα ρούχα τους,
ένα δάσος ν' απαλλαγούν τη σάρκα τους,
μια γωνιά να πυρώσουν τα σπλάχνα τους.
Πέφτουν, βυθίζονται, αποχωρούν, τελειώνουν.

Α, ρε μπουρδέλο γη· πόσο μαύρο διανυκτερεύεις.

Σηκώνονται, αναδύονται, προσέρχονται,
ζητούν μέσα στο φως
λίγον αέρα να κερδίσουν τα φύλλα τους,
μια θύελλα ν' αποκτήσουν τη φλούδα τους,
μια γωνιά να δροσίσουν τις ρίζες τους.
Σηκώνονται, αναδύονται, προσέρχονται, αρχίζουν.

Α, ρε μπουρδέλο γη· πόσο πράσινο εφημερεύεις.

Άνθρωποι και πλατάνια.

*

ΑΝΤΕ στο διάβολο, ουρανέ· δεν πρόκειται να κλάψω
για δυο χωράφια δάχτυλα
λιγότερα, πεντέξι σπίτια δόντια
σπασμένα, ματωμένα εκεί που αγγίζει σάρκα
η ανάστροφη του φονικού.
Άντε στο διάβολο, ουρανέ, και το βαμβακερό παιχνίδι
που δίνεις δώρο στα όνειρα του βρέφους,
σαν γύπας λιμπεραλιστής κλεμμένος από κούκο.
Άντε στο διάβολο, ουρανέ·
φέγγε, δελέαζε, υποσχέσου έναν πλανήτη τσέπης.
Εγώ, εδώ κάτω, ουρλιάζω και πονώ,
κοιλοπονώ το σπιτικό θεό μου·
ένα ποτήρι ξέφωτο κρασί, λίγο ψωμί και μια κουβέρτα
(τον Μότσαρτ θα τον μουρμουρίζω)
μέσα στη μπόρα των δικτύων.

πηγή: από το διαδίκτυο

Αυτή παίδες, είναι ποίηση...Σπανίως έχω τη χαρά να μπήγω τα δόντια μου μέσα σε τέτοιους στίχους...
Ρίχνω σποραδικές ματιές και στη μετάφραση της Ιλιάδας απ' τον Μπλάνα. Πραγματική απόλαυση...