Μέρες Δ' , Γιώργου Σεφέρη

Κυριακή, 12 Γενάρη 1941

Στου Γκίκα, ύστερα από μήνες πολλούς. Πρώτη φορά από την αρχή του πολέμου ανάμεσα σε σύνεργα της τέχνης· πινέλα, χρώματα, ζωγραφιές…Στο τραπέζι μιλάμε για τέχνη. Έπειτα ένας άλλος Άγγλος αξιωματικός μ’ ένα φίλο του πολυβολητή αεροπόρο. Ο Γκίκας δείχνει τα σχέδιά του για την Οδύσσεια του Καζαντζάκη: γυμνά κορμιά με αδρές μολυβιές χωρίς ίσκιο. Ο πολυβολητής τις κοιτάζει κι αυτός με τη σειρά του, λέγοντας την ιδέα του με μια βαριά βραδυγλωσσία. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα διαλυθήκαμε. Μόλις βγήκαμε στο δρόμο, ο αργομίλητος εκείνος ανθρωπάκος, με τα πονηρά μάτια και με την πίπα, το ‘βαλε στα πόδια προς ένα αυτοκίνητο που περίμενε : «Good night, I must fly !» Αυτό χωρίς καμιά δυσκολία στην προφορά. Σκέφτηκα μια στιγμή, αν τύχαινε και ξαφνικά έπεφτε το αεροπλάνο του, το χοροπήδημα όλων αυτών των εικόνων μέσα στο νου του: γένια του Οδυσσέα, γυμνό κορμί της Ελένης, κέρατα του Μινώταυρου- όλες εκείνες τις γραμμές, παλεύοντας να τον κρατήσουν σαν αλεξίπτωτο στη ζωή.