"Το λίκνο αιωρείται πάνω από άβυσσο και η κοινή νοημοσύνη λέει ότι η ύπαρξή μας δεν είναι παρά αιφνίδιο ρήγμα φωτός ανάμεσα σε δυο αιωνιότητες ερέβους-γνήσια δίδυμα τα εκατέρωθεν σκοτάδια, κι όμως ο άνθρωπος, κατά κανόνα, αντικρίζει την προγενέθλια άβυσσο πιο ήρεμα απ’ ό,τι την άλλη προς την οποία οδεύει (τρέχοντας με τεσσερισήμισι χιλιάδες παλμούς την ώρα περίπου)Γνωρίζω, ωστόσο, και την περίπτωση νεαρού χρονοφοβικού, ο οποίος ένιωσε κάτι σαν πανικό όταν είδε για πρώτη φορά οικογενειακές ταινίες γυρισμένες λίγες εβδομάδες πριν από τη γέννησή του. Είδε κατά βάσιν έναν κόσμο απαράλλαχτο-ίδιο σπίτι, ίδιοι άνθρωποι-και κατάλαβε μετά ότι εκείνος δεν υπήρχε πουθενά, ενώ κανένας δεν πενθούσε την απουσία του. Σ’ ένα παράθυρο του επάνω ορόφου φάνηκε η μητέρα του να κουνάει το χέρι της-κι αυτή η ασυνήθιστη χειρονομία τον αναστάτωσε σα να ήταν αποχαιρετισμός ακατάληπτος. Αλλά το θέαμα που τον κατατρόμαξε ήταν ένα ολοκαίνουργιο καρότσι που στεκόταν εκεί, στη βεράντα της εισόδου, με την καταχρηστική αυταρέσκεια του φέρετρου-και μάλιστα φέρετρου άδειου, λες και, στην ανάστροφη πορεία των γεγονότων, ως και τα κόκαλά του είχαν εξαλειφθεί.
Η φύση θέλει τον ώριμο άνθρωπο να αποδέχεται τα δυο μαύρα κενά, στην πρώρα και στην πρύμνη του, με την αταραξία που αποδέχεται τα όσα προβάλλουν ενδιάμεσα....
Σε τέτοια δεδομένα αντιστέκομαι. Θέλω να σηκωθώ να διαδηλώσω δημόσια ενάντια στη φύση... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου