Σόλων
Τους νόμους τοις αραχνίοις ομοίους· και γαρ
εκείνα, εάν μεν εμπέση τι κούφον και ασθενές,
στέγειν· εάν δε μείζον, διακόψαν οίχεσθαι.
Οι αράχνες και οι νόμοι μας την ίδια εικόνα δίνουν-
ό,τι μικρό κι ασήμαντο, στα δίχτυα τους το κλείνουν.
Μα αν πιάσουν μεγαλύτερο, σκίζονται και τ’ αφήνουν.
Περίανδρος
Δυστυχών κρύπτε, ίνα μη τους εχθρούς ευφράνης.
Τα ίχνη που αφήνει πάνω σου ο πόνος να τα σβήσεις,
αν στους εχθρούς σου τη χαρά δε θέλεις να χαρίσεις.
Θαλής
Φίλων παρόντων και απόντων μέμνησο.
Και με φίλους παρόντες,
μην ξεχνάς τους απόντες.
Θαλής
Ερωτηθέντα δια τι ου τεκνοποιεί,
«διά φιλοτεκνίαν», ειπείν.
Σαν το Θαλή ρωτήσανε προς τι η ατεκνία,
εκείνος τους απάντησε: «από φιλοτεκνία».
Πυθαγόρας
Πέπεισο μη είναι σόν κτήμα ο περ μη εντός διανοίας έχεις.
Μες στο μυαλό σου ό,τι δεν έχεις,
μη θεωρείς πως το κατέχεις.
Πυθαγόρας
Χρη σιγάν ή κρέσσονα σιγής λέγειν.
Εάν κάτι καλύτερο δεν έχεις της σιωπής,
τότε πρέπει καλύτερα τίποτε να μην πεις.
Ξενοφάνης
Ει μη χλωρόν έφυσε θεός μέλι, πολλόν
έφασκον γλύσσονα σύκα πέλεσθαι.
Αν ο θεός δεν έδινε στο μέλι τόση γλύκα,
οι άνθρωποι θα έλεγαν γλυκύτερα τα σύκα.
Ηράκλειτος
Δις ες τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης.
Κανείς δυο φορές δεν μπορεί
στο ίδιο ποτάμι να μπει.
Εμπεδοκλής
Κορυφάς ετέρας ετέρησι προσάπτων
μύθων μη τελέειν ατραπόν μίαν.
Κι αν μεταξύ τους τις κορυφές των λόγων συνταιριάξεις,
μονάχα μίαν ατραπό πρόσεξε να μη φτιάξεις.
Αναξαγόρας
Προς τον δυσφορούντα ότι επί ξένης τελευτά «παν-
ταχόθεν, έφη, ομοία εστίν η εις άδου κατάβασις.»
Μη λυπηθείς σε ξένη γη αν τύχει να πεθάνεις.
Στον Άδη, απ’ όπου αν κατεβείς, τον ίδιο δρόμο κάνεις.
Δημόκριτος
Βίος ανεόρταστος μακρή οδός απανδόκευτος.
Αν αφαιρέσεις τις γιορτές απ’ όλο σου το βίο,
θα μοιάζει με δρόμο μακρύ, με δίχως πανδοχείο.
Δημόκριτος
Διζημένοισι ταγαθά μόλις παραγίνεται,
τα δε κακά και μη διζημένοισιν.
Όσο κι αν ψάχνεις τα καλά, θα σου ‘ρθουν μετά βίας
μα τα κακά που δεν τα θες, σε βρίσκουν απ’ ευθείας.
Δημόκριτος
Γαμβρού ο μεν επιτυχών εύρεν υιόν,
ο δε αποτυχών απώλεσε και θυγατέρα.
Θα έχεις ένα νέο γιο, καλό γαμπρό αν κάνεις
και αν κακό, δύο κακά- μιας και την κόρη χάνεις.
Δημόκριτος
Η παιδεία ευτυχούσι μεν εστι κόσμος, ατυχούσι δε καταφύγιον.
Είναι η παιδεία κόσμημα για τους ευτυχισμένους
μα κι ένα καταφύγιο για τους δυστυχισμένους.
Εμπεδοκλής
Εμπεδοκλής ερωτηθείς, διά τι σφόδρα αγανακτεί
κακώς ακούων, έφη · «ότι ουδέ επαινούμενος
ησθήσομαι, ει μη κακώς ακούων λυπηθήσομαι».
«Γιατί λυπάσαι, Εμπεδοκλή, σαν σε κατηγορούμε;»
«Για να μπορώ και να χαρώ, όταν θα επαινούμαι.»
Έμμετρη απόδοση: Ι. Ν. Κυριαζή
