
Έχει όλο τον πόνο της αλήθειας αυτό το τρυφερό παραμύθι...
Το Μικρό Πρίγκιπα τον πρωτοδιάβασα σε ηλικία που θα μπορούσα να τον τιμήσω με δάκρυα-δηλαδή μεγάλος...
Είναι από τις ιστορίες που τις αισθάνεσαι στο λαιμό...εκεί που ο λυγμός πνίγεται να μην ανεβεί και η ζωή σου δεθεί κόμπος με το παραμύθι.
Οι τελευταίες του σελίδες με βρήκαν απροετοίμαστο-νομίζω όμως πως ποτέ δε θα ήμουν έτοιμος γι' αυτό το τέλος, όπως άλλωστε και για κάθε τέλος...
Για το συγγραφέα Εξυπερύ τρέφω απεριόριστο θαυμασμό. Όταν το αεροπλάνο του,μαζί με τον ίδιο, χάθηκε στη διάρκεια μιας εξόρμησής του στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, πολλοί θεώρησαν πως αυτός ο ζωντανός μύθος είχε "αναληφθεί" στον αστεροειδή του μικρού πρίγκιπα για να του κάνει παρέα.Η πραγματικότητα βέβαια ήταν πιο ζοφερή...*

Θα ήθελα να σταθώ πάντως στην αφιέρωση που συνοδεύει αυτό το βιβλίο και νομίζω πως δηλώνει κάτι από την ανθρωπιά του συγγραφέα του:
"Στον Leon Wearth
Θα ζητήσω από τα παιδιά να με συγχωρέσουν που αφιερώνω το βιβλίο αυτό σε ένα ηλικιωμένο πρόσωπο. Και πρέπεινα συχωρεθώ για σοβαρό λόγο. Ο ηλικιωμένος αυτός άνθρωπος είναι ο καλύτερός μου φίλος που έχω στον κόσμο. Και πρέπει ακόμα να συχωρεθώ γιατί ο ηλικιωμένος αυτός φίλος μπορεί και τα καταλαβαίνει όλα, ακόμα και τα βιβλία που είναι γραμμένα για παιδιά. Και πρέπει ακόμα και για τρίτη φορά να συχωρεθώ γιατί ο ηλικιωμένος αυτός άνθρωπος μένει στη Γαλλία όπου πεινάει και κρυώνει. Και έχει μεγάλη ανάγκη να τον παρηγορήσουμε. Και αν δεν πρέπει για όλα αυτά να συχωρεθώ θα ήθελα πολύ να αφιερώσω το βιβλίο αυτό στο παιδί που κάποτε ήτανε ο ηλικιωμένος σήμερα αυτός άνθρωπος. Όλα τα μεγάλα πρόσωπα πριν γίνουν μεγάλα ήτανε πριν μικρά παιδιά (μα λίγα απ' αυτά το θυμούνται.)
Διορθώνω λοιπόν την αφιέρωσή μου:
Στον Leon Wearth
όταν ήταν ακόμη παιδί."
Ακολουθούν δυο βίντεο από την ταινία του 1974 Little Prince με το τέλος του παραμυθιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.