Σημειώσεις

Από γράμμα Σεφέρη προς Κατσίμπαλη, 17 Σεπτ. 1932:

"Αν είμαι τόσο σκοτεινός, όπως λες, είναι από φιλανθρωπία προς τον αναγνώστη. Αν έβγαζα με σαφήνεια και με ενέργεια τη φρίκη που αισθάνομαι,αλίμονό του!"

Δε γινόταν να μην το συσχετίσω με το απόσπασμα από τον "Τελευταίο Σταθμό" του,γραμμένο τον Οκτώβριο του 1944:

"Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει..."

Δεν είναι μόνο η επαναφορά-μεταφορά του ίδιου θέματος (από επιστολή σε ποίημα) και τα ομοιότροπα εκφραστικά μέσα (π.χ. η λέξη "φρίκη") που μ' έκαναν να σταθώ σ' αυτό το σημείο.
Δώδεκα χρόνια ο ποιητής δεν άλλαξε την εντύπωση που είχε ο ίδιος για την ποίησή του:
το "σκοτάδι" της οφειλόταν στη συμπόνια που έτρεφε στον αναγνώστη του,να μη δει τη φρίκη σε όλο της το μεγαλείο.
Δε νομίζω να ήταν το άλλοθί του αυτό.

Ο υπαινικτικός λόγος στην ποίηση,και όχι μόνον,ως έκφραση ανθρώπινης αλληλεγγύης λοιπόν... Σα να 'ναι το ποίημα το αργό βύθισμα της βελόνας στο σώμα του αρρώστου-κι αν πεθάνει,τουλάχιστον να μην τον έχουμε εμείς πονέσει.

Μάλιστα.Πάμε παρακάτω...

*
Και κάτι ακόμη...
Πόσες αρλούμπες δεν έχουμε πει στους μαθητές μας για το λόγο που ο Σεφέρης ονόμασε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Στροφή"...ότι τάχα μου έτσι ήθελε να τονίσει την πρόθεσή του για μια στροφή στην ελληνική ποίηση κ.ά...

Ας τον "ακούσουμε" τι λέει ο ίδιος σε επιστολή του προς τον Κατσίμπαλη,το 1931:

"...κι αν την ονόμασα Στροφή ήταν για να δηλώσω τη δική μου στροφή προς τον κόσμο (πράμα που μου ζήτησε αρκετή δύναμη ,γιατί κατά βάθος είμαι timide(=ντροπαλός,άτολμος)".

Ας προσέχουμε περισσότερο τι λέμε εμείς οι δάσκαλοι στα παιδιά ακολουθώντας βοηθήματα και άλλους μπούσουλες "διδακτικής"...