Με στήσανε στη μέση του διαδρόμου
τι πλήξη..., μαθητές να επιτηρώ·
βοήθεια ζητώ απ’ τ’ όνειρό μου
μ’ αυτό με ξαναστέλνει πίσω εδώ.
Τα πόδια της καρέκλας πριονίζουν
οι μνήμες που ‘χουν γίνει ηλεκτρικές
και στα θρανία με ξανακαθίζουν
να δώσω πάλι πανελλαδικές.
Μου δίνουν να γεμίσω το τετράδιο
μ’ όσα μου μάθαν όλες οι χρονιές
μα είναι το μυαλό μου σπίτι άδειο
με παραβιασμένες κλειδωνιές.
Σκυμμένο απ’ τη νύστα το κεφάλι,
το χέρι μου στηρίζω στο στυλό
κι αν θέματα βατά μου ‘χουνε βάλει
μηδέν με περιμένει στρογγυλό.
Στων παπουτσιών τις σόλες για σκονάκι
τους στίχους κρύβω κάποιων ποιητών-
μα λίγοι να λυγίσουνε λιγάκι
άτεγκτες κρίσεις βαθμολογητών...
Την άδεια ζητώ για τουαλέτα
καχύποπτα κοιτά ο επιτηρητής-
τα χρόνια μου γυρνούν σε μια ρουλέτα·
αν και σαράντα,ακόμη μαθητής.
Οι ώρες δεν περνούν,μ’ έχουν τρελάνει-
κανείς δε μου «σφυρίζει» το σωστό.
Το μέλλον μου, ανεξίτηλο μελάνι,
το μάθημα δε σβήνει που χρωστώ...
Γράφτηκε στις 18-5-2009, στη διάρκεια επιτήρησης...
