Έτος Γιάννη Ρίτσου το 2009. Κι η Πρωτομαγιά,μέρα γέννησης του ποιητή, είναι μια αφορμή για ένα αφιέρωμα σ’ αυτήν την τόσο ξεχωριστή ποιητική φωνή.
Συχνά διαβάζω τις ενστάσεις κάποιων «επαϊόντων» για τη πολυγραφότητα του Ρίτσου που επισημαίνεται ως αρνητικό στοιχείο, αφού, λένε, σημειώνεται εις βάρος της ποιότητας του έργου του.Κάποιοι επίσης τον «καταδικάζουν» επειδή μεγάλο μέρος της ποίησής του «υποτάσσεται» στις ιδεολογικές του αρχές και αυτό υποτίθεται πως γίνεται και πάλι εις βάρος της τέχνης.
Κύριοι,έχετε διαβάσει τη Σονάτα του Σεληνόφωτος;...
Από την άλλη μεριά κάποιοι «ξεχνούν» την κομμουνιστική του ιδιότητα ως κάτι σχετικά ασήμαντο και εκθειάζουν την ποιητική του φωνή, απαλλαγμένη από το κατακόκκινο ηχόχρωμά της.
Κύριοι, έχετε διαβάσει τον Επιτάφιο;...
Όλα αυτά επιτρέψτε μου να τα παραμερίσω και να σκύψω πάνω στους στίχους του που μιλούν πολύ καλύτερα από όποια ισχνά επιχειρήματα θα ‘χε κανείς να προβάλει.
Κακόμοιρα ποιητάκια και κριτικάκια,δείτε,ακούστε,κι αν μπορείτε ακόμη...αισθανθείτε:
*Στη φωτογραφία ο ποιητής κάθεται σ' ένα ποιητικό θρόνο που ακόμη βρίσκεται στο Καρλόβασι ,αντίκρυ στο πέλαγος.Όταν κάποτε επαγγελματικοί λόγοι μ' έφεραν στη Σάμο κι αναζητούσα τα ίχνη του ποιητή,αυτός ο θαλασσινός θρόνος με το σφύριγμα του αέρα γύρω του και τη στυφή γεύση της απουσίας επάνω του ,ορθώθηκε μέσα μου ως σύμβολο μιας ήρεμης ενατένισης του πολυκύμαντου της ζωής πάνω στο πιο ψηλό της κύμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου