Όλη τη μέρα πάλευες 
Σπίτι να βρεις
Για να φωλιάσει η μοναξιά με τη δικαίωσή της
Όλη τη μέρα σπίτια
Που σου 'δειχναν τα σάπια σωθικά τους
Υπεροπτικά ταβάνια να γελούν με το ύψος σου 
Σοβάδες που αποσόβησαν τον ουρανό
πλακάκια που τα κάναν πλακάκια με την υγρασία
Νυσταγμένα κρεβάτια
Αμίλητοι καθρέπτες
Σαλεμένα σαλόνια
Μπαλκόνια που πηδήξαν απ' τον πρώτο
Ένοικο
Σκιές από ζωές που φύγαν
Ζωές από σκιές άστεγες
Ζωές ακατοίκητες
Σπίτια χωρίς κλειδιά

Σπίτια που δε βλέπαν πουθενά
Δε νιώθαν
Δε ρωτούσαν τίποτε
Μόνο δέχονταν το βλέμμα σου
Υπομονετικά
Σαν του πελάτη που ζυγίζει
Την πτώση του απ' τα σύννεφα

Όλη τη μέρα πάλευες με σπίτια
Μέχρι που νύχτωσε
Σπίτι δε βρήκες
Όλα πιασμένα
Απ' την κούραση των απορρίψεων

Ένα σπίτι κι εσύ
Με το ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ κολλημένο
Εδώ και χρόνια
Στην είσοδο της ζωής σου.

Οι ποιητές που αγάπησα έχουνε πια πεθάνει.
Μα ό,τι γράψαν οι νεκροί,  για όσο θα ζω μου φτάνει.

Ένας καθρέφτης
Ζωντάνεψε
Απ' το τυχαίο πέρασμά μας
Κι ύστερα πάλι έδειχνε
Το άδειο του στο άδειο.


Καλύτερα να ραγίσει
Παρά να θαμπώσει
Ο άνθρωπος...

Βαρκούλα μόνη

Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος
Στίχοι: Ι.Ν.Κυριαζής

Μια βαρκούλα πλέει μόνη

στα σκοτεινά νερά

βαπόρια στο λιμάνι

κι αυτή στο πουθενά

Τα φώτα δεν τη φτάνουν,  

του κοσμου η βοή

μόνο του ανέμου ακούει

τη σιγανή πνοή

Κανένας δεν τη βλέπει,

κανείς δεν τη ζητά

μα ο βυθός τη θέλει,

γι’  αυτήν καρδιοχτυπά

-Έλα βαρκούλα κάτω,

βούλιαξε κι έλα εδώ

κανείς κι αν δεν σε θέλει,

όμως σε θέλω εγώ…

Έλα βαρκούλα κι έχω

να σου διηγηθώ

ναυάγια που με κάναν

ένα σοφό βυθό…

Μα εκείνη του αρνιέται

με λόγια τρυφερά:

-Μ’  αρκεί καθρέφτη που ‘χω

τα σκοτεινά νερά…

Διά χειρός Φωτίου

Στίχοι: Ι.Ν.Κυριαζής

Μελοποίηση: Κυριαζής Νικολέρης, Άρχων Μουσικοδιδάσκαλος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Πρωτοψάλτης, Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής και Ανωτέρων Θεωρητικών

Ερμηνεία: Δημήτρης Χατζηγεωργίου, Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής, Πρωτοψάλτης Ι.Ναού Αγ. Κων/νου Βόλου, μαθητής του Κυριαζή Νικολέρη

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, το  « Διά χειρός Φωτίου»  γράφτηκε στο μεγαλύτερο κομμάτι του από τον ίδιο τον Φώτη Κόντογλου, αφού ένωσα διάφορες  φράσεις  από το βιβλίο του το ΑΪΒΑΛΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ,με τις απαραίτητες αλλαγές-προσθήκες για να πάρει έμμετρη μορφή ο λόγος.

Θα 'θελα

Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος
Στίχοι: Ι.Ν.Κυριαζής

Οδύσσεια και Ιλιάδα

Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος
Στίχοι: Ι.Ν.Κυριαζής

Μίσησα τα "σ' αγαπώ"

Στίχοι: Ι.Ν.Κυριαζής
Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος

Όταν η αγάπη σκάει μύτη

Στίχοι: Ι. Ν. Κυριαζής
Μουσική: Κώστας Μανίκης

Νανούρισμα

Στίχοι: Ι.Ν.Κυριαζής
Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος

Μιαν Άνοιξη και μόνο

Στίχοι: Ι. Ν. Κυριαζής
Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος

Ανακρέων, Ο έρωτας κι η μέλισσα

Έμμετρη απόδοση: Ι.Ν.Κυριαζής
Μελοποίηση- ερμηνεία: Ηφαιστίων Βαξεβανέρης

Βόλτα στο Θησείο

Στίχοι Ι.Ν.Κυριαζής
Μουσική-ερμηνεία Γιάννης Αργυρόπουλος

Διαμάντι που όμως ράγισε

Στίχοι: Ι.Ν. Κυριαζής
Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος

Σήμερα πέθανε το καναρίνι.
Το τύλιξα σ' ένα κομμάτι χαρτί
Και του 'σκαψα ένα μικρό λάκκο
Στον κήπο.
Του 'ριξα χώμα και σάπια φύλλα
Κι από πάνω ένα κομμάτι τσιμεντόλιθου
Μην το ξεθάψει καμιά γάτα.
Γύρισα σπίτι κι έκατσα
Μπροστά στο σιωπηλό
Άδειο κλουβί.

Δροσοσταλίδα

Στίχοι: Ι.Ν. Κυριαζής
Μουσική-ερμηνεία: Γιάννης Αργυρόπουλος

Διώξε μου το σκοτάδι

σε στίχους Ι.Ν.Κυριαζή και μουσική Γιάννη Αργυρόπουλου (από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)

Ένα ταιριαστό ζευγάρι

Έφυγε. Ξέρω· συμβαίνει σ’  όλα τα ζευγάρια κάποια στιγμή…η συμβίωση, λένε όλοι,  δεν είναι ό,τι το ευκολότερο.
Τι ταιριαστοί όμως  που ήμασταν…ίδιο μπόι, ίδιο βάρος, ίδια ηλικία… Όποιος μας παρατηρούσε, μας καμάρωνε…Μαζί γυρίζαμε όλο το σπίτι…κάποτε φτάσαμε κι έξω απ’ αυτό…εκείνη έτρεμε μη χαθεί, η καημενούλα, όμως όσο μ’ έβλεπε να την ακολουθώ, έπαιρνε θάρρος στην ασυνήθιστη έξοδο που επιχειρούσαμε…ποτέ δεν την άφησα μόνη. Με ήλιο, με βροχή, στο σκοτάδι, στο φως, ήμουνα πάντα δίπλα της.
Τα βράδια κούρνιαζα κοντά της…τρίβονταν τα δέρματά μας να ζεσταθούμε...τη φιλούσα στη μυτούλα…όταν κοιμούνταν όλοι στο σπίτι, της έλεγα ερωτόλογα που μόνο εκείνη άκουγε  και την έπαιρνε ο ύπνος ευτυχισμένη…έμενα πάνω της κολλημένος μέχρι να ξημερώσει.
Όμως τώρα έφυγε. Δεν είμαι πια τίποτε χωρίς αυτήν. Δε θα μπορέσω να ζήσω έτσι… Ίσως να την πείραξε μια παρατήρησή μου…μια φορά που μπήκε μπροστά μου και σκουντούφλησα…ή τότε που πετάχτηκα μόνος ως το παράθυρο γιατί έτσι μ’ εξανάγκασε ένας άλλος. Αν ήταν εδώ, θα της έλεγα πόσο την αγαπώ, πόσο όμορφη έχει κάνει τη μίζερη ζωή μου, πόσο θέλω να περπατήσουμε το υπόλοιπο του βίου μας μαζί…
……………………………………………………………………
- Συγγνώμη μπαμπά! Είχα πάρει την παντόφλα σου να σκοτώσω μια κατσαρίδα.

Πόσοι χαρταετοί πιασμένοι
Στα ηλεκτροφόρα σύρματα
του Χρόνου...
Κι από κει ψηλά
Μας γνέφουν με τις ουρές τους
Να τους κατεβάσουμε...