Όλη τη μέρα πάλευες 
Σπίτι να βρεις
Για να φωλιάσει η μοναξιά με τη δικαίωσή της
Όλη τη μέρα σπίτια
Που σου 'δειχναν τα σάπια σωθικά τους
Υπεροπτικά ταβάνια να γελούν με το ύψος σου 
Σοβάδες που αποσόβησαν τον ουρανό
πλακάκια που τα κάναν πλακάκια με την υγρασία
Νυσταγμένα κρεβάτια
Αμίλητοι καθρέπτες
Σαλεμένα σαλόνια
Μπαλκόνια που πηδήξαν απ' τον πρώτο
Ένοικο
Σκιές από ζωές που φύγαν
Ζωές από σκιές άστεγες
Ζωές ακατοίκητες
Σπίτια χωρίς κλειδιά

Σπίτια που δε βλέπαν πουθενά
Δε νιώθαν
Δε ρωτούσαν τίποτε
Μόνο δέχονταν το βλέμμα σου
Υπομονετικά
Σαν του πελάτη που ζυγίζει
Την πτώση του απ' τα σύννεφα

Όλη τη μέρα πάλευες με σπίτια
Μέχρι που νύχτωσε
Σπίτι δε βρήκες
Όλα πιασμένα
Απ' την κούραση των απορρίψεων

Ένα σπίτι κι εσύ
Με το ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ κολλημένο
Εδώ και χρόνια
Στην είσοδο της ζωής σου.