Ένα ταιριαστό ζευγάρι

Έφυγε. Ξέρω· συμβαίνει σ’  όλα τα ζευγάρια κάποια στιγμή…η συμβίωση, λένε όλοι,  δεν είναι ό,τι το ευκολότερο.
Τι ταιριαστοί όμως  που ήμασταν…ίδιο μπόι, ίδιο βάρος, ίδια ηλικία… Όποιος μας παρατηρούσε, μας καμάρωνε…Μαζί γυρίζαμε όλο το σπίτι…κάποτε φτάσαμε κι έξω απ’ αυτό…εκείνη έτρεμε μη χαθεί, η καημενούλα, όμως όσο μ’ έβλεπε να την ακολουθώ, έπαιρνε θάρρος στην ασυνήθιστη έξοδο που επιχειρούσαμε…ποτέ δεν την άφησα μόνη. Με ήλιο, με βροχή, στο σκοτάδι, στο φως, ήμουνα πάντα δίπλα της.
Τα βράδια κούρνιαζα κοντά της…τρίβονταν τα δέρματά μας να ζεσταθούμε...τη φιλούσα στη μυτούλα…όταν κοιμούνταν όλοι στο σπίτι, της έλεγα ερωτόλογα που μόνο εκείνη άκουγε  και την έπαιρνε ο ύπνος ευτυχισμένη…έμενα πάνω της κολλημένος μέχρι να ξημερώσει.
Όμως τώρα έφυγε. Δεν είμαι πια τίποτε χωρίς αυτήν. Δε θα μπορέσω να ζήσω έτσι… Ίσως να την πείραξε μια παρατήρησή μου…μια φορά που μπήκε μπροστά μου και σκουντούφλησα…ή τότε που πετάχτηκα μόνος ως το παράθυρο γιατί έτσι μ’ εξανάγκασε ένας άλλος. Αν ήταν εδώ, θα της έλεγα πόσο την αγαπώ, πόσο όμορφη έχει κάνει τη μίζερη ζωή μου, πόσο θέλω να περπατήσουμε το υπόλοιπο του βίου μας μαζί…
……………………………………………………………………
- Συγγνώμη μπαμπά! Είχα πάρει την παντόφλα σου να σκοτώσω μια κατσαρίδα.