*
Νιφάδες χιονιού –
λευκά αιμοσφαίρια
των Χριστουγέννων.
*
Κόκκινο κι άσπρο –
ματωμένη κι η μύτη
του χιονάνθρωπου.
*
Πετώ στο τζάκι
μύθους – στάχτη, η μύτη
του Πινόκιο.
*
Ψιθυρίζοντας
έλεγα τα κάλαντα –
σαν ήμουν παιδί...
*
Παρασυρμένοι
απ’ τη χρονοθύελλα
φεύγουμε όλοι.
*
Με γούνες από
γδαρμένα παραμύθια,
ξεχειμωνιάζω.
*
Άσ’ το λυχνάρι-
όπου πενθεί το χιόνι,
λειώνει το μαύρο.
*
Μια καραμπόλα
καρδιών, μα αναίμακτη –
τα Χριστούγεννα.
Με είχε συγκινήσει αυτό που είχατε γράψει για τις 2 του Φλεβάρη. http://pasaenas.blogspot.gr/2014/05/1989-2014.html Δεν σας ξεχνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνησες...Να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή