Οι ώρες με γαβγίζουν συνεχώς και μ’ αναγκάζουν να προχωρώ μέχρι να βγω
από μέσα τους. Μ’ ένα λουρί σέρνω πίσω μου το ψόφιο παρελθόν και μ’ ένα
άλλο με σέρνει μπροστά το λυσσασμένο μέλλον. Πού καιρός για να γλείψεις
ένα κόκκαλο παρόντος…Και γύρω σου ν’ αλυχτούν άλλες αδέσποτες ζωές,
γιατί ο μπόγιας ολοένα πλησιάζει.