*
Κι ο ουρανός
από πού ανεφοδιάζεται το γαλάζιο του;

*
Τσακώθηκα με την ανυπαρξία και γεννήθηκα.

*
Ο αέρας αναποδογύρισε έναν κάδο σκουπιδιών.
Έτσι γνωρίστηκα με τη ζωή μου.

*
Τώρα
γεμίζω τις φλέβες μου ουρανό
έτσι που όταν πεθάνω, τα σκουλήκια
που θα σέρνονται μέσα μου
θα νομίζουν ότι πετούν.

*
Νύχτες γεμάτες ανεπαίσθητους θορύβους -
άκουγες τα νύχια του θανάτου να μεγαλώνουν.

*
Η ποίηση είναι
ένα ακροβατικό νούμερο
πάνω στην πρώτη άσπρη τρίχα
της Αθανασίας.

*
Η τέχνη, πόρνη στοργική που υπομένει
το δύσκολο οργασμό μας.

*
Ό,τι δε λειώνει εύκολα, φύλαξέ το ως το χειμώνα
να μου το ρίξεις μαζί με το πετρωμένο χιόνι·
την καρδιά σου, ας πούμε.

*
Η ζωή ακριβή κατανάλωση οξυγόνου

*
Ποίηση είναι οι πιο αισχρές βρισιές μας
για το θάνατο.

*
Μέρα λαμπρή που σε τυφλώνει
μέχρι και σήμερα μπορεί να πεταχτούν
μέσα στα μάτια σου
ροκανίδια γαλάζιου από τότε
που το πριόνι του Θεού
χώρισε τη θάλασσα απ’ τον ουρανό.

*
Έσκυψα πάλι πάνω από μια κόλλα χαρτί
για να μην πνιγώ από αναρρόφηση
σιωπής.

*
Πόσο αίμα πρέπει να χάσει ο ήλιος
για να κερδίσει το θαυμασμό μας…

*
Έτσι που μπερδεύτηκε η άνοιξη με τον πόλεμο
περνάς για ήχο βομβαρδιστικού
που πετά πάνω απ’την πόλη
το βουητό μιας μέλισσας πάνω από άνθος.

*
Όσα φιλιά και να δώσω στη ζωή μου
δε θα μεταμορφωθεί σε ποίημα.

*
Από πού έρχονται οι λέξεις
και γιατί αυτοκτονούν πέφτοντας
από τ’ απόκρημνα χείλη μας;