*
Η μνήμη είναι η παγίδα του πτώματος στο δολοφόνο του.

*
Πήρες τον κόσμο παραμάσχαλα
και τον έστρωσες σε μια γωνιά να κοιμηθείς -
από τότε δεν ξανανοίξαν τα υπνοβόρα μάτια σου.
Λιγοστεύεις στον ύπνο -
βλέπεις, πολλά όνειρα μεγάλωσαν
τρώγοντας απ’ τις σάρκες της ζωής σου.
Γλιτώσαν οι νεκροί όσα θα φέρουν τους ζωντανούς κοντά τους.

*
Η μόνιμη και νόμιμη κατοικία της φαντασίας
είναι το όνειρο.
Και η τέχνη, το αυθαίρετο εξοχικό της.

*
Όσο κι αν έγλειφα τα κόκκαλα του απογεύματος
τώρα έγινε βράδυ και με τρώει.

*
Πολεμώ ξαπλωμένος να σε στήσω ζωντανή
να φιλτράρω τη σκόνη από τα μάτια
να ξαναδέσω τη διαλυμένη σάρκα πάνω στ’ άσπρα κόκκαλα.
Αλλά το μόνο που ανασταίνεται τα βράδια
είναι το ανάστατο φεγγάρι πάνω απ’ το μνήμα.

*
Γεμάτοι άγνοια -
όπως τα χνούδια στο δάπεδο που χορεύουν
όταν έρχεται η σκούπα για να τα εξαφανίσει.

*
Ο πυρετός που σιδερώνει τον κόσμο
για να κολλήσει το χέρι της πάνω στο μέτωπό σου